بدبختی ما زمانی شروع شد که شعار غیر ایرانی " الله اکبر " را جایگزین "اعلام هویت ملی" مان کردیم

لطفاً به کسی برنخورد ... با شما درد دلی دارم : من هم مانند شما درد کشیده تمام این سالهای رنج و بدبختی هستم . آنچه را هم در عنوان این مطلب نوشته ام به قضایای دیروز و امروز بر نمی گردد . ریشه ای حداقل 33 ساله دارد . یعنی همان زمان که پدران و مادران ما بدون آنکه بدانند چه نمی خواهند و چه می خواهند کور کورانه به خیابان ریختند و نظامی را جایگزین نظامی دیگر کردند . نظامی که در همان ابتدای راه ، ابتدایی ترین حقوق انسانی شان را در قالب ولایت فقیه و تقلید و پیروی از رهبر و ... به هیچ انگاشت و با تکیه بر شرایط روز و سوءاستفاده از فرصت طلایی ای که جنگ در اختیارش گذاشته بود ، پایه های موجودیت منحوسش را هر روز محکمتر و محکمتر کرد . و عجبا که ما هنوز هم بجای تکیه بر هویت ملی خودمان که ریشه در گوشت و پوست و استخوان مان دارد ، و بجای فریاد کردن شعارهایی با مضمون نابودی دیکتاتور و آزادی و دموکراسی ( چنانچه در همه جای دنیا مرسوم است ) فقط به شعار " الله اکبر " بسنده کرده ایم و غافلیم که شخص دیکتاتور و نوکران و عوامل و مزدورانش بیش از ما به این شعار تکیه دارند و آن را تکرار می کنند .
خوب است که همیشه بدانیم داریم چه کار می کنیم !
زنده باد آزادی
پاینده باد ایران