دو سال از مرگ ندا و سهراب گذشت.ما هنوز تو شش و بشیم که کی و با دعوت چه کسی بریم به جنگ دیکتاتور

می خواهم کمی برایتان تلخ بنویسم ! یه جور درد دل : داشتم به عکس جانباختگان جنبش نگاه می کردم . دیدن عکس سهراب هنوز هم برایم تازه است و اشک به چشمانم می آورد . یادش به خیر دو سال پیش این موقعها چه خبر بود ! این جوانان هنوز زنده بودند و با امید به آینده نگاه می کردند ! افسوس که رفتند و ما را در ادامه این راه سخت تنها گذاشتند . نمی خواهم در مورد آنچه در عنوان این مطلب نوشته ام چیزی بنویسم . خودش پیغام و توضیحات خودش را دارد ! مخاطب و طرف خودش را هم پیدا می کند . هر کسی هم دلش خواست از ظن خودش یار ما شود . فقط خواستم یک یادآوری کرده باشم و مهمتر از آن ، همه را تفکر و بازاندیشی دعوت کنم . همین !
زنده باد آزادی