Saturday, December 10, 2011

رضا پهلوی نشان داد که فرا حزبی و فرا مسلکی است . او ثابت کرد که یک ایرانی واقعی است

نامه اخیر رضا پهلوی به رئیس جمهور آمریکا در خصوص نگرانی اش برای هم میهنانش ( دقت کنید او ساکنان کمپ اشرف را هم میهنان خودش می داند ) جلوه دیگری از خصوصیات ممتاز او را نشان داد . او تنها کسی بود و هست که در میان هیاهوی ناشی از قطع روابط جمهوری اسلامی با انگلستان و نیز تبلیغات سؤال برانگیزش حول ماجرای هواپیمای بدون سرنشین آمریکایی و هزار و یک مسئله داخلی و بین المللی دیگر از جمله ماجرای هسته ای، با مطرح کردن موضوع تخلیه کمپ اشرف توسط دولت وابسته به جمهوری اسلامی ( یکی از دو دولتی که از رژیم سفاک بشار اسد حمایت می کند ) نگرانی شدید خود را در خصوص سرنوشت چند هزار هم میهن که معلوم نیست بازی سرنوشت آنان را به کجا پرتاب می کند و روز بروز باعث نگرانی بیشتر می شود، اعلام می کند . این موضوع زمانی اهمیت بیشتر پیدا می کند که بدانیم سازمان مجاهدین خلق از لحاظ تاریخی دشمن رضا پهلوی و خانواده او بوده و یکی از عوامل اصلی سرنگونی حکومت پدرش و تشکیل همین جمهوری اسلامی بود. صرف نظر ار نوع واکنش آقای اوباما به این نامه و آنچه که بر سر این هم میهنان گرفتارمان می آید، باید اذعان و اعتراف کرد که رضا پهلوی نشان داد که در راه آرمان آزادی میهن، به هیچ چیز جز ایران و ایرانی نمی اندیشد و اجازه نمی دهد سوابق و اشتباهات و تعصبات حزبی و مسلکی افراد او را از اندیشیدن به سرنوشت دهشتناکی که ممکن است طی چند هفته آینده در انتظار ساکنان کمپ اشرف باشد غافل نماید . سرنوشتی که ممکن است تا حد بازگشت دادن اجباری آنان به ایران و انداختن شان در چنگال رژیم سفاک جمهوری اسلامی، باشد. با این کار او بیش از هر زمان دیگر نشان داد که تنها کسی است که به ایران و ایرانی می اندیشد و همزمان می تواند محوریت اتحاد مخالفین رژیم و مبارزین راه آزادی را بعهده بگیرد و برای سخنگویی و راهبری کنگره ملی ایرانیان مبارز راه آزادی میهن، می تواند بهترین گزینه ممکن باشد. امیدوارم این عمل شرافتمندانه و میهن پرستانه او با واکنش مناسب از جانب اعضاء ( و نه رهبری ) سازمان مجاهدین خلق و سایر آزادیخواهان روبرو شده و مقدمات تشکیل یک مجموعه متحد که بیش از سی سال است به رؤیا تبدیل شده و نبودش به جمهوری اسلامی اجازه رشد و بقا داده است را فراهم کند . زنده باد آزادی، پاینده باد ایران

No comments:

Post a Comment