منظور خمینی از آنچه در 12 بهمن 57 گفت چه بود ؟ براستی چه چیزی را مجانی کردند !؟

در آستانه سی و دومین سالگرد سخنرانی مشهور و تاریخی خمینی در 12 بهمن 57 در بهشت زهرا قرار داریم . سخنرانی ای که سالهاست در مجامع رسمی شنیده نشده و پخش آن هم از صدا و سیما قدغن شده است . آنچه خمینی ( یا به تعبیر بعضی ها حضرت امام ! ) در آن سخنرانی به مردم اعلام کرد چیزی نبود جز مشتی لاطائلات که نشان داد وقتی خمینی افسارش دست خودش باشد و امثال قطب زاده و یزدی کنارش نباشند که برایش بنویسند و با اشاره چشم و ابرو تصحیحش کنند ، نه تنها یک رهبر سیاسی نیست بلکه بقاعده یک انسان معمولی جامعه هم از سیاست و اقتصاد سرش نمی شود . بخصوص آنجا که گفت : آب را مجانی می کنیم ! برق را مجانی می کنیم ! و چه و چه و چه .... شوربختانه ماندیم و به چشم خودمان دیدیم که نه تنها آب و برق و نفت و اتوبوس و ... را مجانی نکردند بلکه بقول ظریفی - با عرض پوزش - آنچه مجانی کردند تنها و تنها زندگی و آینده مردم فلک زده ایران بود . قرار بود ما را بدرجه انسانیت برسانند که الحق رسیدیم . فساد و اعتیاد و رشوه خواری و قتل های ناموسی و خانوادگی و فقر و بدبختی و رسوایی جهانی برای وطنمان و عقب ماندگی در تمام عرصه های پیشرفت ، چیزی نیست که یک شبه بدست آمده باشد . سالهاست این آقایان و دنباله روان خمینی و پیروان و اذناب و شاگردان او زحمت کشیدند تا این کشور را به چنین روزی بیندازند . آنقدر بر سرمان زدند که به آن عادت کردیم . کارمان به جایی رسیده که اگر آنها نیز بر سرمان نکوبند خودمان بر سر و مغزمان میکوبیم و تمام بدبختی های خودمان را فراموش می کنیم و به یاد افسانه های قدیمی و کودکان بجا مانده واقعه کربلا میگرییم . باید به جایی برسیم که بدانیم آنچه امروز عزا می خواهد و سیاهپوشی نیاز دارد ، زندگی خودمان است نه آنچه که - بفرض واقعیت داشتن - 1400 سال پیش در صحرای کربلا اتفاق افتاده است . در واقع جمهوری اسلامی هیچ کاری را مجانی نکرد و برای هر اتفاقی که در این سالیال در ایران افتاد بهای سنگینی بود که مردم با جان و مال و ناموس و زندگی شان پرداختند . تنها چیزی که دولت جمهوری اسلامی بصورت مجانی کرد .... بود . حال این مائیم و این هم دشمن تا دندان مسلح : اگر درد آزادی نداریم لااقل درد شکم و نان شب سفره بچه هایمان را که داریم