ما سکوت بی معنی دولت های عراق و افغانستان را در قبال اظهارات سخیف احمدی نژاد ، هرگز از خاطر نخواهیم برد

سفر جنجالی و پرماجرای احمدی نژاد به مقر سازمان ملل متحد در نیویورک که با واکنشهای جهانی همراه شد ، به پایان رسید و مردم ایران آماده می شوند تا بیش از پیش بهای حماقت و دیوانگی ملیجک خامنه ای و جنتی را با گوشت و پوست و استخوان خود بپردازند . سخنان بی مایه احمدی نژاد در خصوص حادثه 11 سپتامبر ، البته با مخالفت و بیزاری رهبران بسیاری از کشورهای جهان روبرو شد و حتا بی طرفترین رسانه های خبری را نیز به واکنش انداخت . بدون آنکه قصد داشته باشم که به بررسی علل انجام چنین سخنرانی ای از جانب احمدی نژاد و اینکه او و باند قدرت حامی او بدنبال چه هدفی می گردند ، بپردازم ، لازم می دانم یک نکته را یادآور شوم . نطق احمدی نژاد حاوی این موضوع بود که آمریکا با براه انداختن جریان 11 سپتامبر در صدد تحت الشعاع قرار دادن معضلات اقتصادی خود بوده و همزمان با حمایت از اسرائیل و به بهانه وجود تروریسم ، به کشورهای عراق و افغانستان حمله ور شده و با نا امن کردن منطقه بازار فروش اسلحه را در منطقه خاورمیانه داغ نگه داشته و از قبل جنگ با تروریسم به نان و نوایی برسد . بدون اینکه بخواهم در مورد این گفتار سخنی بگویم ، جا دارد از دولت های عراق و افغانستان که به برکت وجود و حضور آمریکا بر سر کار هستند و باصطلاح هر چه دارند از دولتی سر همین آمریکاست ، گله ای بکنم : اگر این آقایان فرضیه مطرح شده از جانب احمدی نژاد را قبول دارند چرا در مقابل آمریکا تا به این حد ذلیل هستند که جرأت ابراز نظر ندارند و خفه خون گرفته اند و اگر خود را هم رأی با احمدی نژاد نمی دانند و معتقدند که او دارد اتهام زنی بی دلیل می کند تا برای خودش مشروعیتی دست و پا کند ، چرا اقدام به ترک جلسه ننموده و با ادامه حضور خود در جلسه سازمان ملل مهر تدیید بر سخنان احمدی نژاد گذاشتند و در مقابل چشم حیرت زده هزاران هزار آمریکایی که همزمان با شنیدن توهین از احمدی نژاد ، شاهد چنین بی احترامی آشکاری از جانب نمایندگان دو دولت که پایه های قدرتشان در خون سربازان آمریکایی ریشه دارد ، بودند ، نشستند و باصطلاح جیک هم نزدند . آیا بهتر نبود که تا این حد نمک نشناسی نمی کردند ؟ از آمریکا گذشته ، ما بعنوان مردم ایران ، انتظار داشتیم که این دولت ها و نمایندگان شان که بوضوح می دانند احمدی نژاد نماینده مشروع ایرانیان نیست ، حق همسایگی با یک کشور قدرتمند را که می تواند در فردای آزاد خود و به مثابه یک همسایه خوب به رشد و شکوفایی شان کمک کند ، ادا می کردند . این نکته را برای ثبت در تاریخ گفتم تا بدانند که یادمان خواهد ماند